Μια κοινότοπη πρόβλεψη από ένα μέντιουμ, μια αναπάντεχη τροπή. Τι λέτε να μας συμβεί;
Πόσο εύκολα χάνουμε την ανθρωπιά μας σε μια ώρα κρίσης; Μια δυνατή νουβέλα για το πόσο οι άνθρωποι είναι εύπιστοι απέναντι σε θαυματοποιούς και δύσπιστοι απέναντι σε αλήθειες.
Τα πλάσματα αυτά που δεν αντιστέκονται είναι πάντα τα ίδια: Ξέρουν πως η άβυσσος είναι μπροστά τους κι ωστόσο τρέχουν να πέσουνε μέσα της.
— Φιοντόρ Ντοστογέφσκι

Βρισκόμουν εκεί για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, την ανάγκη μου για μια φυγή από την καθημερινότητα, για να προσποιηθώ ότι ανήκω κι εγώ για λίγο στο Παράδοξο, στη θαλπωρή του μυστηρίου. Σίγουρα όμως δεν γύρευα απαντήσεις και ακόμα λιγότερο την επιβολή μιας αλήθειας.
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  . .
Εκείνη τη στιγμή, επιτέλους, άνοιξε η κουρτίνα. Φανερώθηκε ένα βαρύ, στρογγυλό ξύλινο τραπέζι, μια ομήγυρη από καρέκλες και, στο κέντρο του ξύλινου κύκλου, ένας γαλαζοπράσινος κύκλος φωτός που έδινε απόκρυφες υποσχέσεις. Αν υπήρχαν εκεί μέσα γωνίες, αυτές παρέμεναν στο σκοτάδι. Τα μόρια του αέρα, τα σωματίδια του φωτός, το γαλαζοπράσινο φωτιστικό κρεμασμένο χαμηλά πάνω από το τραπέζι, όλα ασάλευτα. Μέσα σ’ αυτήν τη στατικότητα κινηθήκαμε προς τις καρέκλες.